Εξάρθρημα ακρωμιοκλειδικής
Οι τραυματισμοί της ακρωμιοκλειδικής άρθρωσης αποτελούν το 9% των τραυματισμών της ωμικής ζώνης και είναι πιο συχνοί στους άντρες. Συμβαίνουν μετά από άμεση πλήξη, ή μετά από πτώση πάνω στον ώμο. Η πάθηση χαρακτηρίζεται από πόνο στην πάνω επιφάνεια του ώμου, κυρίως όταν το χέρι σηκώνεται πάνω από το οριζόντιο επίπεδο ή έρχεται σε οριζόντια προσαγωγή. Επιπλέον είναι χαρακτηριστική η ασυμμετρία σε σύγκριση με τον άλλο ώμο.
Υπάρχουν 6 τύποι τραυματισμού της άρθρωσης από απλό διάστρεμμα έως σοβαρή ρήξη των συνδέσμων που την συγκρατούν:
Η θεραπεία για τους 2 πρώτους τύπους της πάθησης είναι συντηρητική και συνίσταται σε παγοθεραπεία, χρήση ΜΣΑΦ, αποχή από αθλητικές δραστηριότητες και απλή ανάρτηση για 3 εβδομάδες ενώ για τις υπόλοιπες περιπτώσεις επιβάλλεται η χειρουργική αποκατάσταση των συνδέσμων
Οστεόλυση περιφερικού άκρου κλείδας
Συμβαίνει κυρίως σε αθλητές, όπως αρσιβαρίστες και ρίπτες, ή άτομα που χρησιμοποιούν το χέρι πάνω από το οριζόντιο επίπεδο. Είναι αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων μικρο-καταγμάτων που οδηγούν σε απορρόφηση του οστού και εκδηλώνεται με πόνο και ευαισθησία στην άνω επιφάνεια του ώμου.
Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική και περιλαμβάνει τροποποίηση της δραστηριότητας ή της τεχνικής, χρήση ΜΣΑΦ ή εγχύσεις κορτικοστεροειδών. Σε περιπτώσεις που αποτυγχάνει η συντηρητική θεραπεία, σε πολύ ενεργά άτομα και σε αθλητές, η αντιμετώπιση είναι χειρουργική. Με αυτή γίνεται εκτομή του περιφερικού άκρου της κλείδας (0,5 – 1 εκ.) ανοικτά ή αρθροσκοπικά.
Αρθρίτιδα ακρωμιοκλειδικής
Η κατάσταση αυτή προκαλείται από την μεταφορά μεγάλων φορτίων σε μια μικρή περιοχή επαφής μετά από επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Είναι πιο συνηθισμένη σε ηλικιωμένα άτομα αλλά συχνά εμφανίζεται και κατά τη 2η δεκαετία της ζωής. Προδιάθεση έχουν οι αθλητές ή τα άτομα που χρησιμοποιούν το χέρι πάνω από το οριζόντιο επίπεδο ή έχουν παλαιότερους τραυματισμούς στην περιοχή.
Εκδηλώνεται με πόνο στο άνω τμήμα του ώμου κατά την επαναλαμβανόμενη χρήση του μέλους πάνω από το οριζόντιο επίπεδο ή σε οριζόντια προσαγωγή.
Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική και περιλαμβάνει τροποποίηση της δραστηριότητας ή της τεχνικής, χρήση ΜΣΑΦ, φυσικοθεραπεία ή εγχύσεις κορτικοστεροειδών. Σε περιπτώσεις που αποτυγχάνει η συντηρητική θεραπεία, σε πολύ ενεργά άτομα και σε αθλητές, η αντιμετώπιση είναι χειρουργική. Με αυτή γίνεται εκτομή του περιφερικού άκρου της κλείδας (0,5 – 1 εκ.) ανοικτά ή αρθροσκοπικά.
