Αθλητικές κακώσεις και αντιμετώπιση

[:el]

Μαθε πως θα βαλεις τελος στο προβλημα και οχι στη δραστηριοτητα

Ο όρος αθλητικές κακώσεις περιγράφει τραυματισμούς που συμβαίνουν σε αθλητές (επαγγελματίες ή ερασιτέχνες) κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων (προπόνηση ή αγώνες). Στην πραγματικότητα, όμως, οι ίδιοι τραυματισμοί μπορούν να συμβούν σε «καθημερινούς ανθρώπους». Ο διαχωρισμός γίνεται για τους παρακάτω λόγους:

• Υπάρχει διαφορά στη συχνότητα που συμβαίνουν αυτοί οι τραυματισμοί στους αθλητές.
• Υπάρχει διαφορά στην ενέργεια που εκλύεται, κυρίως λόγω της μεγαλύτερης μυϊκής μάζας και της ταχύτητας που αναπτύσσουν οι αθλητές.

Υπάρχει διαφορά στη χρόνια καταπόνηση, καθώς οι αθλητές επαναλαμβάνουν ασκήσεις πολλές φορές, φορτίζοντας επαναλαμβανόμενα τα ίδια τμήμα τα του σώματός τους.

Οι κακωσεις

Οι κακώσεις αυτές διακρίνονται σε οξείες, όπου υπάρχει ένα σαφές τραυματικό γεγονός, και σε χρόνιες, που οφείλονται στην «υπέρχρηση». Οι ιστοί που τραυματίζονται συχνότερα είναι οι μύες, οι τένοντες, οι σύνδεσμοι, ο αρθρικός χόνδρος και λιγότερο συχνά τα οστά. Εκτός από τις περιπτώσεις ατυχημάτων, η κακή τεχνική, ο ακατάλληλος εξοπλισμός, η ανεπαρκής προθέρμανση και αποθεραπεία, αλλά και η υπερβολική προπόνηση, είναι ορισμένοι από τους αιτιολογικούς παράγοντες των αθλητικών κακώσεων. Οι πιο συχνοί αθλητικοί τραυματισμοί είναι οι μυϊκές θλάσεις, τα διαστρέμματα των συνδέσμων και οι τενοντίτιδες.

Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις συναντώνται ρήξεις συνδέσμων (π.χ., ΠΧΣ), τενόντων (π.χ., τενοντίου πετάλου ώμου), μηνίσκων, αρθρικού χόνδρου και κατάγματα κόπωσης. Πολύ συχνά η θέληση του ατόμου για να πετύχει κάποιο στόχο και η υπερπροπόνηση, σε συνδυασμό με το επίπεδο εκγύμνασης, οδηγούν στη δημιουργία του προβλήματος. Ωστόσο, η κακή διαχείριση και η λανθασμένη αποκατάσταση συνηθισμένων τραυματισμών οδηγούν σε χρόνιες καταστάσεις, οι οποίες ταλαιπωρούν ιδιαίτερα και δυσκολεύουν τον αθλητή.

Η αντιμετωπιση

Η αντιμετώπιση εξαρτάται από τη φύση της κάκωσης και προϋπόθεση για τη σωστή αποκατάσταση είναι η σωστή διάγνωση. Η αντιμετώπιση με βάση το «τι είναι πιθανό» ή την «πεποίθηση» του αθλητή, του προπονητή ή όποιου άλλου ατόμου οδηγεί συχνά σε λάθη που εύκολα θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί.

Τα τελευταία χρόνια στις παραδοσιακές θεραπείες (φάρμακα, τοπικές εγχύσεις, φυσικοθεραπεία, αρθροσκοπική ή ανοιχτή χειρουργική) έχουν χρησιμοποιηθεί με πολύ καλά αποτελέσματα οι βιολογικές θεραπείες, που βασίζονται στην ικανότητα αυτοΐα σης του οργανισμού.[:]